't zal je maar gebeuren: An Luyten
In juli 2007 heeft An Luyten een vrije dag die helemaal anders loopt dan gepland. Vanuit haar woonplaats Antwerpen vertrekt ze in de namiddag met de wagen. Aan een kruispunt in het midden van het stadscentrum neemt ze een afslag naar links, maar moet plots het rempedaal induwen omdat een stroom van andere wagens de rijbaan blokkeert. An staat met de wagen plots stil op de tramsporen en kan niet voor- of achteruit.
Tussen de toeterende wagens en het hectische verkeer klinkt een enorme knal als de wagen van An wordt aangereden door een tram die uit het niets lijkt te verschijnen. De auto én An worden meegesleurd over het kruispunt tot bij een verlichtingspaal naast de sporen. Piepend en krijsend plooit het metaal van de wagen zich rond de paal en de tram.
De wagen werd geraakt aan de zijde van de bestuurder. Omstaanders die proberen helpen staan machteloos, want An zit gekneld in de wagen. Bovendien verliest ze veel bloed aan het hoofd, benen en voeten en ze is amper bij bewustzijn. De brandweer moet de wagen openknippen om haar te kunnen bevrijden.
“Een van de weinige dingen die ik me nog herinner is dat ik de ziekenwagen zag staan en mezelf moed insprak om wakker te blijven,” zegt An.
Bij aankomst in het ziekenhuis bleek de situatie zeer ernstig. Een gapende hoofdwonde en hersenschudding, een ernstige dijbeenfractuur, wonden aan benen en voeten, kneuzingen en hartritmestoornissen door de impact van de airbag.
An werd onmiddellijk geopereerd en kreeg verschillende eenheden bloed toegediend.
“Enkele dagen later stond mijn vader bij het wrak van de wagen om er achtergebleven spullen uit te kunnen halen” vertelt An. “Achteraf hoorde ik dat een van de medewerkers van de takeldienst mijn vader condoleerde met mijn overlijden, waarop mijn vader antwoordde dat ik nog leefde. De man in kwestie schrok aangezien de wagen niet alleen compleet vernield was, maar ook vol lag met bloed. Hij had niet verwacht dat iemand dit overleefd kon hebben.”
Na een pijnlijke en maandenlange revalidatie was An blij opnieuw aan het werk te kunnen. Wanneer Rode Kruis-Vlaanderen in het nieuws komt, is de kans trouwens groot dat je An aan het werk ziet, want sinds enkele jaren werkt ze als woordvoerder voor Rode Kruis-Vlaanderen. Voor haar ongeval was An al bloedplaatjesdonor. Vandaag de dag komt ze, met extra overtuiging, nog steeds langs in onze donorcentra om zelf een gift te doen!
Ooit bloed nodig gehad? Deel jouw verhaal
Elke dag krijgen honderden mensen bloed, plasma of bloedplaatjes toegediend. Misschien had jij of iemand die je goed kent het zelf al eens nodig? Wil je jouw verhaal vertellen, of ken je iemand die dat wil doen?
Laat het ons weten via donorrelaties@mechelen.rodekruis.be. We contacteren je om je verhaal te noteren – en hopelijk zo nog meer mensen te overtuigen om bloed te geven!