De adrenaline stroomt door mijn lichaam nu ik weet dat ik naar Bangladesh vertrek

Wanneer Noemi deze blogpost schrijft, staat ze op het punt naar Bangladesh te vertrekken als lid van het noodhulpteam van Rode Kruis – Vlaanderen, de Benelux Relief ERU. Voor Noemi de eerste keer dat ze uitgestuurd wordt en dat maakt het allemaal des te spannender.

"Ik kijk er enorm naar uit, maar ik heb ook veel zenuwen. Ik slaap de laatste dagen niet zo goed omdat er nogal veel adrenaline door mijn lichaam stroomt. Niet te verwonderen als je weet dat ik amper een maand geleden mijn Emergency Response Unit-opleiding volgde. Hoe ik mij probeer voor te bereiden? Door heel veel bij te lezen en zo de training op te frissen.

Natuurlijk kende ik Rode Kruis-Vlaanderen al langer. Ik gaf wel eens bloed toen ik studeerde aan de universiteit, maar een echte kennismaking kwam er pas via een vriendin die er werkte. Zij vertelde vaak over wat het Rode Kruis allemaal doet in het buitenland en ook het uitsturen van de ERU kwam al eens aan bod. En dat triggerde me wel aangezien ik altijd al geïnteresseerd ben geweest in dat multiculturele aspect van hulpverlening. 

Ik heb bijvoorbeeld al in Peru, Portugal, Guatemala en Bolivia gewoond. Soms was dit voor schoolprojecten, maar af en toe ook als vrijwilliger. Aangezien ik Psychologie heb gestudeerd, hadden alle interventies die ik deed voor school wel een hulpverlenend kantje. Bijvoorbeeld mijn werk in een tehuis voor adolescenten in kwetsbare situaties in Bolivia, of mijn ondersteuning van het Wolf Pack Basketbal-project dat straatkinderen via sport een alternatief leven wil bieden. Ook was ik vrijwilliger bij de aardbeving van 2007 in Chincha, Peru. Je ziet, het welzijn van anderen is iets dat me al sinds jongs af aan nauw aan het hart ligt.

Waarom ik dan uit alle hulpverlenende organisaties specifiek voor Rode Kruis heb gekozen? De manier van denken én werken bij het Rode Kruis sluit aan bij mijn idee over hulpverlening, vandaar dat ik de ERU-opleiding volgde. Zo is het binnen een ERU-missie altijd de bedoeling om via een korte interventie van enkele maanden het lokale Rode Kruis te ondersteunen. We willen dus zeker de taken van het lokale Rode Kruis niet gaan overnemen, maar wel even bijspringen in een noodsituatie en meehelpen om de systemen op te zetten en de mensen te trainen om dan later de autonomie terug aan de lokale diensten te geven. Nu, de situatie in Bangladesh zit iets complexer in elkaar dan wanneer er bijvoorbeeld een natuurramp is gebeurd. Na een natuurramp normaliseert de situatie normaalgezien vanzelf, hier in Bangladesh spreken we over een complexe crisis waarvan men niet weet of die zich snel zal oplossen of in het ergste geval nog zal escaleren.

Ondanks die moeilijke situatie in Bangladesh, ben ik heel blij dat dit mijn eerste missie wordt. Ik vind het geweldig dat ik die theoretische kennis van de ERU-opleiding al meteen in de praktijk kan omzetten. Tijdens de training leerde ik zoveel en ontmoette ik zoveel mensen met interessante ervaringen dat ik stiekem hoopte op een snel telefoontje van Rode Kruis-Vlaanderen. En nu is het dus echt mijn beurt om die uitdaging aan te gaan en iets te kunnen betekenen. Dat is echt mijn voornaamste motivatie ook: iets te kunnen betekenen, een meerwaarde kunnen zijn voor die mensen in nood. Voor m’n ouders is het natuurlijk even slikken. M’n mama vindt het nogal een zware onderneming, maar ze weet ook dat ik goed omringd ben. En tegenhouden kan ze me niet: dit is echt helemaal m’n ding!"