"Ons dochtertje was een 𝑔𝑟𝑜𝑜𝑡𝑣𝑒𝑟𝑏𝑟𝑢𝑖𝑘𝑒𝑟 van bloed. We weten dus als geen ander hoe belangrijk donoren zijn."

Het is vrijdagavond wanneer we bellen met Isabelle. De mama van drie en partner van Christophe heeft een emotioneel maar hoopvol verhaal dat ze graag wil vertellen in de hoop meer mensen te overtuigen om donor te worden. Een oproep waar wij alleen maar dankbaar om kunnen zijn en die we tijdens het eindejaar, een periode waarin de bloedvoorraad traditioneel onder druk staat, extra in de kijker willen zetten.

De eerste bloedtransfusie

“Ons verhaal begint eigenlijk zoals bij zovele andere mensen. Christophe en ik waren al enkele jaren samen toen we een eerste kindje kregen. Twee jaar na de komst van Louise kregen we er in april nog een lieve dochter, Amélie, bij. Die eerste maanden verliepen vlekkeloos, maar tijdens de winterperiode begon Amélie te sukkelen met haar gezondheid. Ze liep – net zoals zoveel kindjes – een RSV-infectie op die haar zo verzwakte dat ze een bloedtransfusie moest krijgen. Dat zorgde toch wel voor een beetje paniek bij ons, maar we stonden ervan versteld hoe snel ze na de transfusie weer helemaal opgekikkerd was. Het was super om te zien hoe onze blije dochter op korte tijd weer zichzelf werd dankzij het bloed van iemand anders.”

“Maar ook daarna volgde de ene zware longinfectie na de andere. Op een bepaald moment was de infectie zo zwaar dat haar groei belemmerd werd. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis en daar bleek ze een vergroot hart te hebben. Ze kreeg medicatie en mocht van de dokters niet meer naar de kinderopvang om zo de kans op infecties te verkleinen. We zochten een oplossing om ons werk gecombineerd te krijgen met de opvang en vonden die bij Solidariteit voor het Gezin. Zij zorgden ervoor dat Amélie elke dag op haar eigen ritme en in een veilige omgeving kon opgroeien. Ze bloeide open, leerde stappen, amuseerde zich met haar grote zus … Eigenlijk was dat een heel fijne periode als we er nu op terugkijken.”

Leven tussen hoop en wanhoop

De winter voor haar tweede verjaardag veranderde echter alles. Ze kreeg opnieuw een infectie die enorm belastend was voor haar hart. Op 1 december 2011 volgde verder onderzoek: “Wat gepland stond als een eenvoudige dagopname, mondde uit in een ziekenhuisopname van 2 maanden. Tijdens het onderzoek stopte het hart van ons dochtertje voor het eerst met kloppen. De diagnose die volgde was veel erger dan we ooit gedacht hadden. Bovendien zaten ook de dokters met de handen in het haar omdat het om een zeer uitzonderlijke afwijking ging. Ondanks alles is ze die nacht toch door het oog van de naald gekropen.”

Terwijl Amélie op intensieve zorgen lag, gingen de artsen van Gasthuisberg op zoek naar advies van collega’s overal ter wereld. Niet veel later onderging ze een eerste openhartoperatie. Uiteindelijk volgden er nog 5 op amper 2 maanden tijd: “Bij iedere operatie kreeg Amélie grote hoeveelheden bloed toegediend. Ze was een grootverbruiker zoals wij het soms wel eens zeggen. We weten dus als geen ander hoe belangrijk donoren zijn en hoe zij écht het verschil maken voor kindjes als Amélie.”

Wekenlang zweefden Isabelle en Christophe tussen hoop en wanhoop … het ene moment leek de toestand van Amélie te verbeteren, maar vaak duurde dit maar even en zag de situatie er enkele uren later al helemaal anders uit: “Om de zoveel dagen ging het volledig fout en moest ze opnieuw geopereerd worden. Tot ze uiteindelijk een grote bloedklonter in de hersenen kreeg en we ons Amélie niet meer herkenden. Ze kon niet meer praten, ze kreeg zwaar epileptische aanvallen, ze kon nog amper zien, … Die hersenklonters zorgden uiteindelijk voor zoveel schade dat het niet meer kon goedkomen. Op 2 februari 2012 namen we afscheid van Amélie, maar niet zonder eerst haar organen af te staan voor donatie. Dit was voor ons het enige juiste om te doen, zo konden we andere kinderen wél nog helpen.”

Als donor geef je letterlijk leven aan iemand anders

Van het belang van bloed geven, moesten ze nadien niet meer overtuigd worden: “Zelf gaf ik al bloed, maar Christophe is pas beginnen doneren na het afscheid van Amélie. Trouwens, ook mijn papa krijgt 3 à 4 keer per jaar bloed omwille van bloedvergiftiging. In onze familie is iedereen dus overtuigd dat bloed – of plasma of bloedplaatjes – geven, echt levensnoodzakelijk is."

Ondertussen trekken Isabelle en Christophe zich nog steeds op aan hun oudste dochter Louise, aan elkaar én aan zoontje Elewout die in 2013 geboren werd. 

"De kans dat jij - of iemand om wie je geeft - ooit bloed nodig hebt, is ongelooflijk groot. Dat kan voor een infectie zijn, na een ongeval of bij een operatie ... Je kan er bijna niet omheen dat je zelf ook maar beter bloed kan geven.   Je bent misschien bang om bloed te geven, maar als je ziet voor wie je het doet, dan kan je niet anders dan ervoor openstaan. Je geeft zoveel van jezelf, je geeft letterlijk leven.”